Eveline et moi @ Chanel.
Mijn favoriete hobby is Fashion Week crashen. (Lees zonder een enkele uitnodiging op zak naar binnen piepen bij shows.) Bij Chanel had ik 3 keer beet. De eerste keer glipte ik achter de rug van een slapende portier langs, de tweede keer liep ik vastgeklemd aan de arm van collega Eveline naar binnen en de derde keer was een wonder.
Voor Petite Palais (vaste, prachtige showlocatie van Chanel) stond ik in de rij 'kansloos-onbelangrijk-wegwezenensnel', friemelde wat aan mijn schoen, duwde mijn hoofd onder Chanel-plastic door, steeg aan de andere kant van de barrière op en hoepla, binnen bij Chanel. Maar vrijwel direct werd ik verraden door een Duitse draak die druk met haar 2.55 begon te schudden. Ik voelde de koele hand van de cravate rouge al in mijn kraag.
Toen gebeurde le miracle. Een Japanse fotograaf smeekte om een kiekje. Ik poseerde gewillig in mijn paarse Rykiel jasje (en eronder mijn pyjama shirt omdat ik me die ochtend verslapen had). Vrijwel direct dook er een peloton fotografen om mij heen. Japanners zijn heel beleefd, ze knikten tachtig keer dank je wel tegen deze geduldig voor de lens wiegende nobody.
'Je pense que elle est une vedette,' hoorde ik de portier zeggen om de draak te sussen.
Haar Coco Rouge gestifte bek viel open.
En ik voelde me totaal vedette toen ik even later uit de 'Chanel farm' alle Chanel wondertjes voorbij zag komen, Lily Allen met band en al de vloer uit kwam en Prince front-row met mij mee keek. Woooooooooo.
